poezi të përkthyera

 
Nikos Gacos

Kisha mbjellë një zemër

Me yllin e agimit
në dritaren tënde do dalësh
dhe nëqoftëse shikon një anije
që vinë nga kurbeti
dërgom të puthura
me pëllumbat e ty të bardhë.


Kisha mbjellë një zemër
në buzën e detit
tani që erdha të të gjej
me unazë dhe kryq
bëhu drita ime
dhe nga vera jonë e vjetër
më jep të pi dhe të pish dhe t'i
të ri e dashura ime përgjithmonë në tokë.


Z
 Zjarri

Një selvi të drejtë
do e mbjell thellë në tokë
dhe gjatë natës do ndez
në majën e tij,zjar.

Me gëzime dhe këngë
me lule në buzë
të gjithë vëllezër të bëhemi
me syrin e zjartë dhe të pastër

duar me duar të kapemi
dhe të kërcejmë rreth dashurisë
sepse ikën mosha
dhe jeta si lumë kalon.

Zogjtë në mëngjez
presin në pyll
folenë e vjetër të gjejnë
që nata i ka mbuluar.

Kur do vish prapë,verë e artë
me yllin që shkëlqen
kur do vish në buzë të detit
një zjarr të madh do të ndez.
 
 
 
 
 
 
 Do hedh gurin për një fat të ri

Varkë e vetmuar në thatësirë
dhe me spirancë të thyer.
Ç'farë mund të të bëj një zemër
në botë e tradhëtuar?

Yll i zbehtë në buzë të detit
dhe nata e hidhëruar.
Ç'farë mund të të bëj një zemër
në botë e tradhëtuar?

Do hedh gurin në jetë
që të gjej një fat të ri
dhe nëqoftëse ëndrra digjet
brengë do ta kem.
 
 
 
 Kam sytë e ty fole

Për ne lule nuk mbin më
edhe hëna nuk do duket
por bota është e errët
dhe nuk dëgjohet zë.

Dashuria zemrën nuk do ta ngrohë
retë fshehin tokën
por ne nga porti në port
diku do gjejmë kthjelltësi.

Mbylle shtëpinë me rrjeta merimange
dhe dil në shkallët e rrugës
jam trumcaku i ftohmës
dhe kam sytë e tu fole.

Më zë nata në portën tënde

Ungjill të kam
dhe në zemrën time ndërtova altar
por t'i helm ma bën të qeshurën
dhe prapë ungjill të kam.

Më zuri nata në portën tënde
e hape dhe u futa
në duart e tua më mbajte
por ngrohtësi nuk gjeta.


Zemra ime erësohet

Zemra ime sot u erësua
të të haroj nuk mundem
hajde afër meje një mbrëmje e dashura ime
në mes të përkdheljeve të tua të gjendem
me një të puthur tënden,të ngrohem.

Kush do ma ëmbëlsoj dëshpërimin?
Kush do të shëroj brengën?
Hajde afër meje një mbrëmje e dashura ime
mes përqafimeve të tua të fshihem
me një të puthur tënden,të shërohem.


Vajza me të bardha

Vajzë me të bardha
mos lexo shumë yjet .
Koha është flori
dhe ç'farë shkruhet nuk shuhet.
Mos beso shigjetarin
mos shiko të lutem
më tutje se bricjapi.

Vajza me të bardha
mos lexo shumë yjet
jetën tënde gjithmonë mate
me dheun dhe gurin.
Mos u mbështet te demi me ballin e zi
dhe nga peshqit asnjëherë këshilla mos prano.

Vajza me të bardha
ik nga kështjellat e qiellit
lëre fatin tënd të të drejtoj vetë në tokë.
Mos më thuaj për virgjëreshën
që më gënjeu edhe mua
dhe peshoren e paqëndryshme
mos e ke si drejtues.


Një shkrepse në tavolinë

Një shkrepse në tavolinë
u ndez vetë
dhe filloi flaka të luaj
në sytë e tu të çuditur.

Një shkrepse në tavolinë
i bënë të gjitha rrëmujë
dhe një e qeshur e frikshme në buzët e tua.

Shkëndi poshtë , shkëndi lart
nuk i duroj më turpet
me të puthura me të mirë, të marë
dhe më paguan me vetëtima.

Shkon të nxjerësh urejtjen tënde
por nuk do bëhem hiri yt.
Dhe nëqoftëse më dogje
por prapë nuk pushove të më duash.


Bie shi

Bie shi
në fytërën time
bie shi
në lindje e përëndim
bie shi
dhe dielli është shuajtur.

Dil në erësirë dhe ec
dhe mos të duan perënditë
ke diell rininë tënde
edhe jetën e ke diell.

Bie shi
qielli gri
bie shi
dhe nata fsheh diçka

Dil në erësirë dhe ec
dhe mos të duan perënditë
diell ke rininë tënde
edhe jetën e ke diell.



Atje ku kaloi zjarri

Atje ku kaloi zjarri
nuk mbinë më bar
dhe zemra ime e tradhëtuar
si qiriu shkrin.

Atje ku kaloi zjarri
tym nuk ka ngelur
dhe zemra ime e tradhëtuar
si qiriu shuhet.

Det mer dhe qiellin
ajo afër meje të kthehet
dhe me puthjen tënde të fundit
mua të më ngushëllosh.


Dashuria nuk vjetërohet

Mbi portën tonë të vjetër
emrin tënd kam shkruajtur
dhe kur shiu vjen në darkë
emrin tënd nuk mund ta shuaj.

Mbi portën tonë të vjetër
ikonën tënde vara
që të ndriçojë në errësirë
si monedha e florinjtë.

Në zjarr dhe guri shkrin
por dashuria nuk vjetërohet.

Lart mbi rrugicën tonë
hëna sonte qan
dhe nga viti në vit
është më e hidhur ndarja.

Në rrugicën e vjetër
një djalë qëndroi
me dhëmbje psherëtiu
dhe ju bë jeta e dëshpëruar.

Në zjarr dhe guri shkrin
por dashuria nuk vjetërohet.
Bota jote të jem unë

Prapë fjalë të mëdha mos më thuaj
dhe fjalë të tepruara mos më thuaj.



Bota jote të jem unë
Kush pa djallët
u djallëzua
vete një herë djathtas dhe një herë majtas
por asnjëherë nuk shkon përpara.

Fjalë të njohura dhe të njënjta
fjalë boshe
dhe udhëtime pa fund
që nuk të çojnë askund.

Kush pa fryrë
fluturon
vete një herë lart dhe një herë poshtë
por asnjëherë nuk shkon drejt.

Kush pa yjet
është yjëzuar
vete njëherë fshehtas dhe një herë dukshëm
por asnjëherë nuk vete shtruar.

Nëqoftëse më do
dhe nëqoftëse do të të dua
ndalo të shpërndash
lulet dhe frutin tënd.

Bashkë me mua
thjesht të ecësh
dhe askund të mos shikosh
bota jote të jem unë.



Djemtë e furtunës

Sot djemtë e furtunës
me zixhira dhe hekura
kuptimin e jetës tradhëtuan
dhe te qentë të mirat dhanë.

Pas meje humner
përpara meje lumë
në qiej të egërsuar
mëndja udhëton.

Nëna ime,nëna ime,kush na preku?
Zemrën tonë të varfër,kush e trazoi?

Pas meje humner
përpara meje lumë
merëm i shkretë
dhe më gushëllo.

Djemtë e furtunës ikën
mos pyet se ku vajtën.
Në behar gjoksin e tyre ndogjën
dhe në hi emrat e tyre shkruajtën.





Odiseas Elitis

Marina

Më jep mëndërs t'i vi erë
barbaros dhe borzilok
bashkë me ato të të puth
dhe ç'farë të kujtoj më parë?

Çezmën me pëllumbat
ëngjëllin me shpatë
kopshtin me pemë
dhe pusin e thellë.

Natën kur të shëtisja
në anën tjetër të qiellit
dhe kur hipja të shikoja
ishe si motra e Afërditës.

Marina ylli im jeshil
Marina dritë e Afërditës
Marina pëllumbi im i egër
dhe zambaku i verës.


Postieri

Çdo mëgjez kur zgjohem
shkoj në portë dhe shikoj

E diel,e hënë,e martë
dhe një ditë e humbur

Shkojnë dhe vijnë
anije dhe trena

Postier mallkuar qofsh
vetëm mua s'më kujton

Njerzit kapin pëllumba
dhe unë ngelem me duar bosh

-Letër të tillë nuk do marësh
mos prit kot

Nuk ta ka shkruajtur
dhe nëqoftëse ta ka shkruajtur
ajo në tjetër vënd ka vajtur

Tjetri jeton atje ku jetoje t'i
dhe ja japin atij.


Ankesa

Në gjysmën e rrugës
erdhi erdhi ora të ta them.
Të tjera janë ato që dua
për tjetër vend u nisa.

Në të vërteta dhe të gënjeshtra
e them dhe pranoj
sikur të isha tjetër dhe jo unë
dhe brënda jetës marshova.

Kur dikush kujdeset
dhe nëqoftëse e ndjek
gjithmonë do të jetë vonë
se jetë të dytë nuk do ketë.


Çelsi i artë

-Ju njerzit e mënçur të botës
jepni një përgjigje të saktë.
Kush ka çelsin e artë
që hap qiellin?

-Një vajzë,një vajzë
një vajzë e ka
dhe kush i lutet
jo i thotë,jo.

Moj vajzë,moj vajzë një jetë kemi
hape,hape se më nuk durojmë!

-Magjistar hidh letrat
dhe lexoi mirë.
Kush ka çelsin e artë
që hap qiellin?

-Një vajzë,një vajzë
një vajzë e ka
dhe kush i lutet
jo i thotë,jo.

-Moj vajzë,moj vajzë
do na ha humnera
hape,hape pak parajsën.


Pulëbardha

Në dallgë shkon që të fle
nuk ka pse të ketë frikë.

Muaj hynë,muaj del
pulëbardhë është dhe shkon.

Nga lufta nuk di
zoti i dha leshterikë dhe gurë të shumëngyrshëm.

Leshterikët nuk vinë era
dhe gurët nuk shkëlqejnë.

Njëmijë ruajnë
të shikojnë dhe nuk flasin
sot je mbret
dhe nesër nuk do jesh.



K.P.Kavafis

Qyteti

Do shkoj në tjetër tokë
do shkoj në tjetër det
një qytet tjetër do të gjej
më të mirë nga ky ku jam.

Çdo përpjekja ime një dënim i shkruar
dhe zemra ime është si vdekur.

Mëndja ime në mërzitjen e tyre do të ngelet
“kudo që sytë e mi shikojnë gërmadha të zeza
të jetës sime,i shikoj këtu
ku kaq vite që kalova
i shkatërova dhe i prisha”.

Vënde të reja nuk do gjesh
dete të tjera nuk do gjesh
qyteti do të ndjek nga pas
nëpër rrugë të njënjta do të endesh
në të njënjta rrugica do vish vërdallë
dhe të njënjtat shtëpi do zbardhësh.

Në këtë qytet do të qëndrosh
për tjetër vend,mos shpreso
nuk ka anije dhe rrugë për ty.



Manolis Anagnostakis

Flas...

Flas për triumfin e fundit të ushtarëve
për leckat tona të fundit jeshile
për fëmijët tanë që shesin cigare te kalimtarët.

Flas për lulet që u vyshkën në varre dhe shiu që i kalbi
për shtëpitë që ngrihen pa dritare si një kafkë pa dhëmb
për vajzat që kërkojnë lëmoshë
duke treguar plagët në gjokset e tyre.

Flas për nënat me flokë të zbardhura
që zvariten në gërmadha
për qytete të djegura
dhe ndërtesa të shkatëruara nëpër rrugë.

Flas për netët e pafundme
kur drita zvogëlohet në agim
për kamionët e ngarkuar
që ecin në pllakat e gurit
për oborret e burgjeve
dhe lotët e të dënuarve me vdekje.

Por më shumë flas për peshkatarët
që lanë rrjetat e tyre dhe ndoqën hapat e tij.

Dhe kur ai u lodh ata nuk u shplodhën
kur ai i tradhëtoi,ata nuk kundërshtuan
dhe kur ai triumfoi,ata kthyen sytë
shokët e tyre kryqin u bënin
dhe ata të qetë rrugën morën
se nuk gjetën zgjidhje.


Nikos Kampas

Do lagemi

Çdo ditë për dashurinë flasim
fjala “të dua” rjedh nga buzët
zëri del i dredhur,me të qeshurat skuqemi
dhe nesër prapë të njëtat gjëra.

Kur luajmë në buzë të detit,bëhemi fëmijë të vegjël
vrapojmë dhe ndjekim dallgët që tërhiqen
bëjmë të kthehemi jashtë në rërë
por më në fund lagemi.

Me dallgët e dashurisë,luajmë çmendurisht
nëqoftëse të tjerët mbyten,ne në buzë të detit qeshim
deri tani mirë shkon loja jonë
por mos të merakosemi...se do lagemi.



Janis Ricos

I treti

Rinë që të tre në dritare,në dritare shikojnë detin.
Njëri fliste për detin,tjetri dëgjonte
dhe i treti as fliste dhe as dëgjonte
gjëndej në thellësi të detit,i menduar.

Prapa xhamave dukeshin lëvizjet e tij të ngandalta
në detin e bukur blu, zbulonte një anije të mbytur.
I ra kambanës së vdekur të darkës,fllucka të vogla u ngritën
duke u thyer me tinguj të qetë.

Papritur u “mbyt” pyeti njëri
tjetri u “mbyt” tha
i treti nga thellësia i shikonte,pa ndihmuar
siç shikojnë të mbytërit.



K.P.Kavafis

Dritaret

Në ato dhoma të erëta,që kaloj ditë të vështira
lart e poshtë lëviz,që të gjej dritaret.
Kur hapet një dritare do të jetë një ngushëllim
por dritaret nuk i gjej dhe më mirë mos t'i gjej
drita,kush e di se ç'farë gjëra të reja do tregoj?


Një plak

Në klubin e fshatit
ri një plak i mbështetur në tavolinë
me një gazetë përpara dhe pa shokë.

Mes pleqërisë të vështirë të cilën e mospërfilli
mendohet sa pak gëzoi vitet
kur kishte forcë,fjalë dhe bukuri.

E di që u plak,e ndien dhe e shikon
koha që ishte i ri,sikur të ishte dje
ç'farë kohë e vogël,ç'farë kohë e vogël?

Nga të mendurit dhe nga kujtimet
plaku u lodh dhe gjumi e zuri
në klubin e fshatit,mbështetur në tavolinë.


Odisea Eliti
 
Egjeu

Dashuria
Arqipelagu
dhe shkuma e dallgëve
Dhe pulëbardhat e ëndrave të tij
Në vendin më të lartë të anijes
marinari këndon një këngë.

Dashuria
Kënga e tij
dhe horizontet e udhëtimit të tij
dhe tingujt e nostalgjis së tij.
Në një shkëmb të lagur
e fejuara pret
një anije.

Dashuria
Anija e tij
Era e harur e detit
dhe vela e shpesës së tij.
Në lëkundjen më lehtë të anijes
një ishull po duket.



Vasilis Cakiroglu


Dora jote

Dua të mbaj dorën tënde
që të mbaj dritën
e yjeve të humbura
dhe gjithësinë e botës
të vërtetën.

Që të ëmbëlsoj
heshtjen e pafundshme
të gjithësisë qiellore
dhe pagjumësinë e mendimeve të tua.

Dua të mbaj dorën tënde
që të ndiej zjarin e trupit tënd
melodinë e ankesave
dhe të më thotë që ekzistoj.

Përshkrimi i detit

Ishte det i gjerë
një përkdhelje flladi ishte
yjet si zjare ishin
dhe ishte mirë që ishte darkë.

Ishin sytë e tu një dritë
si guack bojëqielli dhe e bardhë
qielli ishte flakë
dhe ishe trup dhe isha përkëdhelje.

Ishte kur u ça zemra
siç valëzon dallga
ishte kripa e detit në flokët e tua
dhe dashuria e parë.

Ishte kalim për tjetër kund
pa lënë shënjë
ishin notat e shkëlqimit
dhe ishte mirë që ishte darkë.